as of now hindi ko alam kung anung ikkwento ko rito..marami na nangyare...at baka hindi ko na rin siya maenumerate ng maayos..





a sad story,a happy one...hindi ko na alam.






kapag tumatanda ka talaga noh..nagiging mature ka na rin...lahat lahat sayo nagiging kumplikado..


you learn to sacrifice thing s na sobrang importante sa'yo...kahit masakit..gagwin mo pa rin..


sabihin na nating selfish ka..pero bata ka pa eh..kelangan mong tuparin yung mga pangarap mo...
Learn to yield for your dreams...kapag na accomplish mo naman yun ng nasa batang edad ka pa...mas ma-eenjoy mo ang buhay...at mas malaki ang advantages ng mga batang nakapaghanda para sa kinabukasan nila..
hindi ka dapat na nagmamdali...sabihin nating maikli lang ang buhay...


iniisip kasi nung iba...dahil daw sa ikli ng buhay...gagawin na nila ang lahat ng gusto nila.."live life to the fullest" daw eh..not knowing na..mas malaki yung damage na magagawa sa kanila nun pagdating ng araw..




eto..I've made a sacrifice na..kahit papanu nakapag ayos naman ng sitwasyon ko sa bahay....


hindi ko alam kung mapapatawad pa niya ako sa ginawa ko....at hindi na rin siguro ako mag aatempt na lapitan siya....tulong na rin siguro sa kanya para mas mabilis niya akong makalimutan...nagawa ko yun kasi..nahihirapan na rin ako...mixed emotions ako nung makaharap ko siya..ni hindi ko nga kayang tingnan siya sa mata eh..parang nadudurog ako kapag ginawa ko yun...




at sana hindi ko pagsisihan na binitiwan ko ang isang taong mahal na mahal ako more than anything on his life....God Bless na lang sa babaeng susunod niyang mamahalin..


______________________________________________________________________________



ilang weeks na rin ang nakakaraan nung makausap ko sila mama sa telepono..ahmm..sa cellphone pala..


oh, how i miss them so much...parang habang kausap ko nga sila nun..nag fflash back sakin lahat ng memories na kasama ko sila..kahit isang linggo lang na bakasyon sa probinsiya...ninanamnam ko na...walang isang segundo na tahimik sa kubo namin dun...puro halakhakan kasi eh..puro tawanan kami kapag umuuwi ako dun..kapag uuwi nga ako...para akong balikbayan na galing pa sa dulong lupalop ng mundo..pagbaba ko sa bus..nandun sila lahat sa harapan ng bahay namin...sinasalubong ako...kunukuyog nila ako sa yakap at halik..






pero minsan di ko rin maiwasang mapa buntong hininga sa mga pinag aasta ng mga kabataan ngayon..


kasama nila mga magulang nila..nahahawakan nila...nakakausap nila...nakakainggit.


hindi ko maiwasang mainggit and on the same time mainis sa kanila...kasi ginagawa nila yun sa mga magulang nila..


habang ako ilang taon ok ng inaasam na sana..makasama ko rin pamilya ko....kahit isang linggo lang..miss na miss ko na kasi silang lahat dun eh...








yung bunso ko ngang kapatid eh..nung last na umuwi ako....kilala lang niya ako sa picture...pina-frmae kasi ni mama yung picture ko nung elementary graduation ko....medyo naiyak ako...kasi ganito yun..






nakahiga ako sa may kama namin at katabi ko sila mama,yung kapatid kong babae,yung kapatid kong lalaki, at yung bunso kong kapatid..


sobrang ganda ng mga mata nung bata na yun...it shines with youthfulness and it's round..parang sa manika..dagdagan pa ng mahahabang pilik..sayang..hindi ko namana kay mama yun..sigh*






"baby,asan si ate?"tanong ni mama sa bunso namin.


sabay turo ni bunso dun sa picture frame ko na nakasabit sa cabinet namin...naluha ako kasi nasa harapan ko lang siya..mismong harap harapan ko nakita na hindi ako kilala ng kapatid ko sa personal..




at simula nun..pinangako ko sa sarili ko...na hindi na ulit mangyayari yun...na kapag nakatapos, nagktarabaho at naka ipon ako..


ilalayo ko sila sa mga kamag anak namin sa probinsiya..naawa na rin kasi ako kay mama kapag nagsusumbong yun sakin na parang bata...


sinasabi niya sakin lahat ng sama ng loob kapag nilalait sila ng mga kapatid niya dun..in short mga tiyahin ko ..na medyo nakakaanggat na sa buhay dahil sa mga asawa nila na may mga rank sa trabaho..


ang mga tao talaga..kapag nakahawak na ng pera..akala mo pag mamay-ari na ang buong mundo..na kaya nilang bayaran lahat ng sama ng loob na idudulot ng mga pinagsasabi nila...


nasasaktan din ako..kasi bilang panganay..nasa mga balikat ko yung pag ahon namin...it's a pressure..pero alam kong kakayanin ko naman!..




God Bless sa lahat ng makakabasa nito..


Dream High and Big mga Dudes!..